that pre-champions league final istanbul wah! gig review, in full...

Μόνο μία καρδιά μεγάλη όσο το Liverpool, θα μπορούσε να χτυπάει στον ρυθμό της μεγαλύτερης γιορτής που έστησαν ποτέ εκτός του Merseyside οι οπαδοί της πιο ιστορικής και πραγματικά θρυλικής κόκκινης ομάδας.

Τέσσερις ώρες πριν από το εναρκτήριο σφύριγμα του Ισπανού διαιτητή Mejuto οι περίφημοι Kopites είχαν γεμίσει το Fan Festival χώρο που τους αναλογούσε έξω από το Βόρειο πέταλο του τεράστιου αλλά αντικειμενικά πολύ άσχημου και δυσπρόσιτου Ολυμπιακού Σταδίου Ataturk της Πόλης. Χιλιάδες κόκκινες μπλούζες, εκατοντάδες πανό με τα πιο ευφάνταστα συνθήματα, μεθυσμένα ήδη χαμόγελα, και αμέτρητα καφάσια της εξαιρετικής Efes Pilsen και η ενθουσιώδης φωνή του Pete Wylie, αυτή η μεγάλη καρδιά του Liverpool, να καθοδηγεί τους πιστούς και σίγουρους για την νίκη οπαδούς, όπως ο Rafael Benitez τον Stevie G και την παρέα του.

O Pete Wylie, o αυτοαποκαλούμενος "Part time rock star, full time legend", για πλέον από τρεις ώρες συνέδεσε την φωνή του με το σπουδαιότερο και πιο συγκινητικό pre-game show που έγινε ποτέ. Μαζί με τους The Mighty Wah! έστησαν μία ποδοσφαιρική μουσική γιορτή από αυτές που μόνο οι Άγγλοι ξέρουν να στήνουν και να χαίρονται. Διότι ότι και να πει κάποιος κακοηθέστατος και σίγουρα προκατελημένος Ελληναράς, οι Άγγλοι ξέρουν πως να το διασκεδάζουν συνδυάζοντας την μουσική και το απαράμιλλο φλεγματικό τους χιούμορ.

Ο δρόμος για την Κωνσταντινούπολη τραγουδήθηκε στο ρυθμό του "Ring Of Fire" του Johnny Cash.
Οι στίχοι του ρεφρέν του "Yellow Submarine" μετατράπηκαν σε "We all dream of a team of Garraghers!".
To "It's coming home" του 2005 μιλάει για τον ερχομό του πέμπτου στο Anfield.
Η λατρεία για τον Stevie G μετέτρεψε το ιταλικό "Que Sera Sera" σε "O Gerrard Gerrard".

Ο Pete Wylie προσκαλεί όποιον θέλει να ανέβει στη σκηνή, να τραγουδήσουν μαζί, αγκαλιά, για όλα τα καμάρια του Merseyside, για τον Bill Shankly, τον Kenny Dalglish, τον Ian Rush, τον John Barnes, αλλά και για τους τωρινούς ήρωες, τον στρατηγό Rafa και την ομάδα που έστησε και τελικά κατάφερε να το σηκώσει το γαμημένο... (το ομολογώ, γίναμε για λίγο Ελληνάρες και το τραγουδήσαμε το άσμα).

Και φυσικά το "You'll Never Walk Alone"… Αυτό το συγκλονιστικό λιμπρέτο των Rogers και Hammerstein, που πίσω στο 1963 διασκεύασε ο Gerry Marsden και οι Pacemakers του για να μείνει στην ιστορία...

When you walk through a storm
Hold your head up high,
And don't be afraid of the dark.
At the end of a storm,
There's a golden sky,
And the sweet silver song of a lark.

Walk on through the wind,
Walk on through the rain,
Though your dreams be tossed and blown...
Walk on, walk on, with hope in your heart,
And you'll never walk alone,
You'll never walk alone.
Walk on, walk on, with hope in your heart,
And you'll never walk alone...
You'll never walk alone.

Βλέπω ένα δάκρυ στα μάτια του Pete Wylie καθώς τραγουδάει και το τελευταίο στίχο έχοντας μπροστά του χιλιάδες υψωμένα κασκόλ και μία αξιοζήλευτη χορωδία να τον συνοδεύει. Δίπλα μου, ένας τεράστιος τύπος, κάτι σαν παρακμιακός παλαιστής βρετανικού κατς, κλαίει που τα κατάφερε και έφτασε έστω και την τελευταία στιγμή στην Κωνσταντινούπολη, με πτήση μέσω Γεωργίας.

Ο ήλιος πέφτει, η ώρα του μεγάλου τελικού πλησιάζει. Ο Wylie εμφανώς συγκινημένος ομολογεί ότι όταν έγραφε το επόμενο τραγούδι, τελευταίο προτού κατευθυνθεί και αυτός προς την θέση του μέσα στο γήπεδο, ονειρευόταν να το τραγουδήσει σε μία τόσο σημαντική περίσταση για την πόλη του. Έλπιζε να είχε και τον John Peel μαζί του, αλλά δυστυχώς εκείνος επέλεξε να παρακολουθήσει την συναυλία και τον μεγάλο τελικό έχοντας μία πανοραμική άποψη του σταδίου από πολύ ψηλά...

Heart As Big As Liverpool. Άπλα, όσο χρειάζεται...